Wrocław,
czyli piękne dzieło codzienności.
Esej fotograficzny, w którym podejmuję próbę zobrazowania aktualnego subiektywnego stanu architektonicznego Wrocławia.
Próba uświadomienia odbiorcy, że to wybiórczość obserwacji powoduje negatywny lub pozytywny odbiór codziennej archiktektury. Fotografowane zostały głównie obszary dzielnicy Fabryczna/Krzyki.
Próba zobrazowania Wrocławia jako miasta, które posiada swój własny system, pewne wewnętrzne prawa estetyki, którymi rządzi się to miasto.
Esej jest swego rodzaju metaanalizą, obejmuje on nie tylko zabudowę lat 80, ale też 90 i współczesnych. Próba spojrzenia na Wrocław inaczej, żeby udało się ujarzmić pewne charakterystyczne elementy.
